Vijf en twaalf jaar waren ze, de broertjes van Reempts. Cornelis en Henri. De twee groeiden op in Mechelen-aan-de-Maas, een dorp mét kasteel Hof van Oensel. Het was zonder twijfel het meest imposante gebouw van de buurt met een prachtige boomgaard, grachten en grote vijvers.
Het kasteel was zwaar onderkomen, maar het domein was avontuurlijk genoeg om er te ravotten. In de winter van 1894 trokken Henri en Cornelis richting de kasteelvijvers om er te gaan schaatsen, iets dat ze zo vaak deden met de kinderen uit buurt.
Het was zondagnamiddag 29 februari, een schrikkeldag. De twee broertjes trokken er na het middageten hand in hand op uit, beiden met de pet op. Schaatsen gemaakt van leder en hout hadden ze ook mee. (Lees verder onder de foto)
Maar aan de vijver ging het mis. Cornelis liep het ijs op, maar zakte vrijwel meteen door het oppervlak. Hij raakte in paniek en ging kopje onder. Henri zag het gebeuren, deed zijn pet nog af en sprong het water in om zijn broertje te redden. Het koude water werd hem teveel.
Cornelis liep het ijs op, maar zakte vrijwel meteen door het oppervlak.
Hoelang de broertjes vochten voor hun leven weet niemand exact, want de andere spelende kinderen panikeerden en sloegen op de vlucht.
Nog geen half uur later kwamen de ouders en nog andere Mechelaren aangesneld. De broertjes dreven levensloos in het ijskoude water. Ze werden op het droge gehesen en dokter Lemmens ondernam nog een reanimatiepoging. Alle hulp bleek te laat. (Lees verder onder de foto)
De pet van Henri lag nog aan de rand van het ijsoppervlak. Hij droeg één schaats en had schrammen in het gezicht. Binnenkort ging hij zijn communie doen. Het dorp was geschokt, het huilde en was lange tijd in rouw. En Henri en Cornelis? Zij bleven vijf en twaalf, en schaatsten eeuwig verder.
Straatnaam?
Het kasteel werd begin 1900 afgebroken en de vijvers droog gelegd. De Oenselstraat, Kasteelstraat en Parklaan zijn een laatste herinnering. Als er in de buurt ooit straten worden bijgetoverd, stel ik de ‘Cornelisstraat en Henristraat’ voor.
Bron: Krant ‘Den Eendracht’ – Herschreven en aangevuld door Ooit aan de Maas.
Hier heb ik echt bij moeten slikken…. Zo triestig… Weer iets bijgeleerd door dit verhaal, dank je daar voor. Ik vind het persoonlijk ook een goed idee om nieuwe straten de naam van deze kinderen te geven, als herinnering en respect naar het verleden en wat zij doorstaan hebben. Het hele dorp dat mee rouwt , het bestaat nog al wordt dit zeldzamer en zeldzamer ….
Wat een triest verhaal , wel fijn om erover te lezen . Is zeer interessant om te weten wat er vlakbij geweest en gebeurd is. En nieuwe straten de naam van die twee jongens geven is een super idee. Top 👍
triest !