Aan de fietsdijk in Vucht net iets verder dan het monument van de gevallen vlieger uit WOII, staan aan de rechterzijde van het fietspad – als je richting Leut fietst – enkele mooie bomen. Eiken. Ze volgen elkaar netjes op, ik schat een stuk of vijf.
De eerste die je tegenkomt is deze flinke dame. Het lijkt in eerste instantie gewoon een dikke boom, maar je moet daar eens stoppen, voorzichtig de steile dijkrand afdalen en aan de voet van de boom gaan staan. Wat. Een. Kanjer.
Vorige week stond ik bij haar. Ik probeerde de omtrek te meten, maar vergat helaas een lintmeter. De spanwijdte van mijn armen is ongeveer 187 centimeter (zo groot ben ik) dus besloot ik haar te omhelzen. Ik kwam ocharme nog niet voorbij de helft van de o zo dikke stam.
200 jaar oud
Ruw geschat kwam ik uit op een omtrek van zéker vier meter. Na wat afschuimen van sites en het vinden van de gemiddelde groeifactor van een eik, concludeerde ik dat ze al zeker 150 jaar langs de dijk woont. Wie weet in praktijk zelfs al bijna 200 jaar. Meten bij bomen blijft gokken.
Ze is bijna zo oud als België (1830). Generaties Vuchtenaren, Mechelaren en Leutenaren liepen haar al voorbij. Niemand die haar kapte, velen die haar groetten, maar nog meer die haar straal negeerden. Ik passeerde er al enkele keren, en had nooit oog voor haar… tot Eisdenaar Frank Resseler me er bewust van maakte.
Dank u Frank.
Graag gedaan. We hebben nog prachtige stukjes natuur over in onze gemeente. Niet enkel in de natuurgebieden maar ook in ons midden. Zalig hoe jij deze tracht uit hun onzichtbaarheid te halen! Als we allemaal weer leren kijken zullen we het zien!
Heel mooi plekje, altijd oog voor gehad. Goed dat je er aandacht aan geeft!
Dankje Claudia!
Awel daar ben ik deze morgen in de regen nog voorbij gewandeld. 200 jaar ?
Mooi verhaal.
Danku!
Mooi hé? 😉
Oh! Dat is echt mijn favoriete boom die me al jaren troost, inspireert!
Geweldig Sandra!