Dokter Hauben heeft dit verhaal ooit écht verteld. Of zijn griezelverhaal waarachtig lijkt, daar moet je zelf over oordelen. Leuk detail: deze anekdote staat niet in het boek ‘Ik ben dokter Hauben’.
“Het was januari 1847, ik moet een jaar of 11 geweest zijn en het was koud. Ik groeide dan wel op in Mechelen-aan-de-Maas, maar in die tijd verbleef ik bij familie in Overpelt. Mijn vader had er mij heen gestuurd, want die wilde dat ik zou gaan leren lezen en schrijven. Ik woonde er bij mijn nonkel en tante.”
“Die dag in januari vroeg mijn tante of ik meewilde naar Tongeren om mijn neefje naar het college te brengen. Dat was een lange rit met de paardenkar, waar ik absoluut geen nee tegen zei. Ik vond dat toen geweldig om in de kar te mogen zitten, schuilend onder het dekzeil.”
(Lees verder onder de foto)
“‘Kijk daarachter, de torens van Tongeren’, zei de koetsier tegen ons toen we de stad naderden. Het had bijna een halve dag geduurd voor we er waren, en net op dat moment schreeuwde mijn tante het uit: ‘Er gaat ons iets verschrikkelijks gebeuren! Er staat ons een groot onheil te gebeuren!’, riep ze plots.
Er gaat ons iets verschrikkelijk gebeuren! Er staat ons een groot onheil te gebeuren!
Tante van Hauben
“Ik hoor het geroep nog steeds in mijn oren klinken, verschrikkelijk was het. Ik besefte niet goed wat er gaande was. Ze kreeg verder niets meer gezegd en begon te huilen. Toen we in Tongeren aankwamen gingen we mee met mijn neefje tot aan de school, maar verder wilde ze de stad meteen verlaten. Elke uitnodiging om er te blijven slapen bij kennissen, sloeg ze af. Ze wilde kost wat kost terug naar huis.”
(Lees verder onder de foto)
“We zijn diezelfde dag terug richting Neerpelt gekard waar we tegen middernacht arriveerden. Het was al donker en aan het huis van mijn familie was een pak volk aanwezig. Mensen huilden, en toen we binnenkwamen lag er iemand dood op de tafel in de woonkamer. Het was haar jongste zoon.”
“Hij was eerder die middag gaan glijden en schaatsen op het dichtgevroren kanaal tussen Lommel en Neerpelt en zakte door het ijs waarna hij verdronk. Volgens getuigen gebeurde het ongeval exact op het moment, minuut per minuut, met het ogenblik dat mijn tante de torens van Tongeren zag, het grote ongeluk voorspelde en hysterisch werd.”
Dankzij research in archief stootten we op een artikel geschreven door een dokter die vertelt hoe collega professor dokter Hauben hem ooit het ‘spookverhaal’ vertelde. Bron: Le Soir, 12 januari 1924, Dokter Louis Delattre.
Het boek kopen? Klik op onderste foto
