Moro aan het Woord: “Met de kaart betalen bij Café Ponderosa”

Elke maand vertelt Riccardo Moro een verhaal over Maasmechelen. Soms waargebeurd, soms compleet verzonnen. De leukste anekdotes vind je in de kleinste hoekjes. De personages in dit verhaal zijn fictief, maar de feiten wel echt gebeurd. Moro aan het woord.

Kenneth Maes eindigde voldaan de repetitie met de drumband van Kotem. Zijn nieuwe collega-dakwerker Jordy had hem gevraagd of hij niet eens naar een repetitie wilde komen. Kenneth was al even op zoek naar een nieuwe hobby.

De dokter raadde hem af om nog te voetballen omwille van ernstige letsels aan zijn meniscus. Kenneth kon vaarwel zeggen tegen zijn voetbalcarrière bij Eendracht Mechelen-aan-de-Maas. Hij had niet de ambitie om profvoetballer te worden. Hij sjotte gewoon heel erg graag.

In het begin aarzelde Kenneth om naar de repetitie van de drumband te gaan. Niet dat hij niks van percussie af wist. Hij had ook enkele jaren slagwerk gedaan op de muziekacademie. Hij was zelf niet van Kotem en kwam daar ook niet vaak.

Als kind ging hij af en toe naar Kotem om met een klasgenootje te spelen. Het vriendje woonde op de Grotestraat, maar ging naar school aan de Mozaïek omdat zijn oma daar in de buurt woonde. Kenneth maakte vaak het grapje dat iedereen van Kotem, Boorsem of Uikhoven op de Grotestraat woont. Dat heeft hij vanavond tijdens de repetitie toch maar niet gezegd.

Ge vindt nergens een goedkopere bok dan bij Café Ponderosa

Jordy

“Kom, Kenneth, veer gaon nog eine drînke bie de Ponderosa!”, zei Jordy terwijl Kenneth zijn instrumenten in de bijhorende hoezen stak. Kenneth twijfelde. “Is dat niet zo’n oude mensen-café?” Jordy moest lachen. “Majèh, iedereen is daar welkom. En ge vindt nergens een goedkopere bok.” (Lees verder onder de foto)

Kenneth moest toegeven dat het nogal gezellig was in de Ponderosa. Alle vooroordelen over het café waren na een kwartier al verdwenen. De twee Duvels die hij op had, hielpen natuurlijk wel. De Ponderosa was wel degelijk een café voor “ouw luuj”, maar niet uitsluitend.

Tachtig euro

Het was tijd voor Kenneth om naar huis te gaan. Hij wandelt naar de toog en vraagt: “Wat is de rekening? En doe dat van Jordy er ook maar bij.” De oudere dame achter de toog zegt overduidelijk grappend: “Tachtig euro.”

Kenneth gaat er in mee: “Oei, zoveel cash heb ik niet bij. Kan ik hier ook met de kaart betalen?” Kenneth kreeg een snedige repliek. “Ich hub wel ne sleuf veur dich, jongeman, maar neet veur dien bankkaart!”